نامه‌ی سرگشاده‌ی فرهاد دریا به جناب امرالله صالح
صالح گرانمایه،
حضور شما در بلندترین حلقه‌ی سیاست افغانستان، پس از چندین دهه یاس، ما را از پدیدآمدن سیاستِ شرافتمندانه، جوان، پاسخگو و مدبرانه در کشور امیدوار می‌سازد. بنابر این توقع داریم عملکرد شما و چشم‌داشت ملت از تدبیرهای تان، با یکدیگر هم‌خوانی داشته باشد.
در این اواخر، نظر به امر جناب شما تخریب سینمای پارک در کابل آغاز گردیده‌‌است. این که به جای این نهادهای گران‌بهای قدیمِ فرهنگی چه بنا خواهد شد، حرفی جداست.
به نظر من نفْسِ عمل تخریب سینما پارک، تفاوتی با نفس تخریب بودا ندارد. بودا در مقیاس بزرگتر و جهان‌شمول‌تر آن مطرح است و سینماها در ابعادکوچک‌تر، و هردو از ارزش‌های نگه‌داشتنی فرهنگی اند.
کابل یک "فرهنگ" است! بلی، درست شنیده‌اید، کابل یک "فرهنگ" است! نه یک شهر و یک ولایت و یا یک پایتخت! شماری از ولایاتی که در جریان جنگ‌ها آسیب دیده بودند، دوباره به همان آب و رنگ فرهنگ اصیل خود احیا شدند. چرا؟ چون رهبران آن ولایات، اغلب از خود آن ولایت‌ها می‌آمدند. اما اُمرای تصمیم گیرنده‌ی کابل، یا از خود کابل نمی‌آیند و یا چندین دهه شده دیگر در فضای فرهنگی کابل اصیل نفس نمی‌کشند، در آن زندگی نمی‌کنند؛ و در نتیجه، "کابل" را نمی‌شناسند. و بدین صورت، فرهنگ کابلیان، مثل تن خاکیِ بودا، بر زمین ریخت.
ما از شخصیت باتدبیری چون شما انتظار داریم به‌جای تخریب این خانه‌ی فرهنگی دستور بدهید آن را ترمیم و احیای دوباره کنند. وقتی دارالامانِ باشکوه - که به مخروبه‌ی مبدل شده بود، توانست با عظمت دیروز خود دوباره برپای بیایستد، یک سینمای کوچک که حرفی ندارد. این مکان ها جواهرات یک "فرهنگ" قدیم و بزرگ به نام کابل استند.
رفیق گل! شما بهتر از آنید که نام تان در تاریخ با تخریب یک مکان فرهنگی ثبت و حک شود. بیایید و فرهنگ کابل را دوباره به این شهر برگردانید. ما در کنار تان خواهیم بود. کابل بدون فرهنگ کابلی، تنها یک شهر است؛ "کابل" نیست!
خالصانه
فرهاد دریا
یکشنبه ۱۸ عقرب ۱۳۹۹
